Κωνσταντίνος Κανναβός: Μύηση στην Φιλική Εταιρεία

5:29 μ.μ. γιαννης , επανασταση , κωνσταντινος , φιλικη 0 Comments

ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΝΤΥΜΕΝΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ


Πρώτος από όλη τη Ναυπακτία και τα χωριά στα Κράβαρα, μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία ο Κωνσταντίνος Κανναβός μαζί με τους: Γ. Παπαβιέρο, Π. Δεσποταίο, Γιάννη και Κίτσο Ποντήρη. Τους μύησε το 1818 ο ευνοούμενος του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου Ε΄, ηγούμενος της Μονής Αγίου Δημητρίου, Δαμιανός.

Κατόπιν ο Κωνσταντίνος μύησε και τον πατέρα του Κανναβογιάννη στη Φιλική Εταιρεία, ο οποίος ως φανατικός πατριώτης και παρά την ηλικία του, έτρεχε και κατηχούσε πολλούς εμπίστους φίλους του στα σχέδια της Φιλικής Εταιρείας.
Στη συνέχεια μυήθηκαν και οι υπόλοιποι Κανναβαίοι και αγωνίσθηκαν και πέθαναν για την απελευθέρωση της πατρίδας τους, όπως παρακάτω αναλυτικά για τον καθένα θα γράψουμε. Αυτές οι περιοδίες του Κανναβογιάννη έβαλαν σε υποψίες τους Τουρκαλβανούς, που ήθελαν να τον σκοτώσουν γιά πολλούς λόγους και χωρίς την άδεια του Αλή Πασά.
Όμως ήταν πολύ δύσκολο πράγμα, γιατί είχε φροντίσει να ενημερώνεται και να προστατεύεται από τους αδελφοποιτούς, ώστε να διατηρεί πλήρη έλεγχο του χώρου του και μάλιστα ήταν η μοναδική περιοχή τότε, που δεν τολμούσε κανείς να κάνει κλεψιά ζώων, ενώ την εποχή αυτή στην Ελλάδα η ζωοκλοπή ήταν συνηθισμένο φαινόμενο.

Επί πλέον με αυτές τις μετακινήσεις που σκόπευαν να μυήσουν τους συμπατριώτες του και να προετοιμάσουν την εξέργεση κατά των Τούρκων, συνετέλεσαν στη εξάντληση του γέρικου σώματός του.
Τον χειμώνα του 1818 λίγους μήνες μετά την μύηση του Κωνσταντίνου ως "Φιλικού", εμφανίσθηκαν και εγκαταστάθηκαν στις καλύβες των Κανναβαίων στη θέση "Κελί" τρείς-τέσσερις καλόγεροι με τον "Ηγούμενό" τους.
Το θρησκευτικό αίσθημα των ραγιάδων την εποχή εκείνη ήταν πολύ βαθύ και σεβόντουσαν απεριόριστα το ράσο. Έτσι κανείς δεν διερωτήθηκε ποιοί ήταν αυτοί οι καλόγεροι.
Ο Κανναβογιάννης ενημερώθηκε από τους τσοπάνηδες την Ανοιξη που πήγαν στα ποιμνιοστάσια και τα βρήκαν κατειλημμένα, με τη πρόφαση να κτίσουν Μοναστήρι. Τους είπε ότι δεν είναι κατάλληλος ο χώρος, αλλά στην επιμονή τους να μείνουν, επέτρεψε να μαζευτούν σε ένα κελί και να αφήσουν τις άλλες "ταράτσες" όπως τις έλεγαν στους βοσκούς.