Συμπληρωματική βιβλιογραφία [1800]

3:11 μ.μ. βιβλιογραφια , επανασταση 0 Comments

Ορισμένα συμπληρωματικά στοιχεία για την κατανόηση κάποιων γεγονότων κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας:

1. ΑΛΗ ΠΑΣΑΣ

2. ΚΟΤΖΑΜΠΑΣΗΔΕΣ: 

Ήταν οι Διοικητές στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας που τυπικά εκλέγοντο από επιτροπή κλήρου και λαού, αλλά πάντα πρέπει να ήταν οι πιό προσφιλείς στον Τούρκο κατακτητή. Φρόντιζαν να εισπράττουν φόρο από τους υπόδουλους και να τους δίνουν στον κατακτητή. Πολλοί από δαύτους έβγαζαν χρήματα και διοικούσαν αλλαζονικά, γι' αυτό και ήταν μισητοί στους Έλληνες.
Όσοι όμως φρόντιζαν τους Έλληνες - οπότε ''έριχναν'' τον Κατακτητή - έπεφταν από την Αυλή σε δυσμένεια και γι' αυτό έχουμε τις γνωστές διώξεις τους, όπως των Κανναβαίων της Ιστορίας μας, που τους ξεκλήρισαν.

3. ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ το 1817 ήταν :

α) οικογ. Αναγνώστη Κανναβού με τη σύζυγό του και τα δύο του παιδιά 1) τον Γιώργο-Λογοθέτη {τίτλος απο τον Πατριάρχη} με τη σύζυγό του και τέσσερις κόρες από τις οποίες η μία σκοτώθηκε στην ανατίναξη και 2) τον Αναγνώστη, με τρείς κόρες και ένα γιό το Νίκο.
β) Η οικογ. Αντώνη Κανναβού μαζί με την κόρη του Τασούλα και
γ) Η οικογ. του Ιωάννη Κανναβού, ή Κανναβογιάννη, με τα παιδιά του 1) τόν Κωνσταντίνο, (της Φιλικής Εταιρίας), με τη γυναίκα του και τον γιό του Θανάση, ο άλλος γιός του Γιαννάκης σκοτώθηκε στην ανατίναξη του σπιτιού 2) τον Θεοδωράκη και 3) την κόρη του Λάμπρω.
Ο Αναγνώστης πατέρας και ο Ιωάννης ήταν αδέλφια.

4. ΑΠΑΝΤΑ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑ (σύντομα ενημέρωση)

5. ΧΑΡΤΗΣ ΑΠΟ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ (Συνταχθείς απο Κων. Ιω.Καναβό το 1970).





6. Ηγούμενος ΔΑΜΙΑΝΟΣ. Ο Παπαφλέσσας της Ρούμελης. 

Μοναχός από τη Βόνιστα Ξηρομέρου της Αιτωλοακαρνανίας (Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα τ.19).

Έκτισε μαζί με τον Αντώνη Κανναβό το Μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου κοντά στην Άνω Χώρα Ναυπακτίας. Το εγκατέλειψε και με πρόφαση ότι έκανε έρανο γι' αυτό, περιόδευσε όλη τη Ρούμελη να προετοιμάση το λαό για το μεγάλο ξεσηκωμό. Έφθασε μέχρι την Κων/πολη (1818) όπου ο πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε' τόν μύησε στα μυστικά και τους σκοπούς της Φιλικής Εταιρείας, ονομάζοντάς τον Απόστολο. Επιφορτισμένος με τη μεγάλη εντολή του Πατριάρχη, επανήλθε και με μεθοδικότητα μύησε στα μυστικά της Εταιρείας ονόματα επιφανών Ρουμελιωτών. Να μερικά ονόματα. Στη Μουδενίτσα που πρωτοβγήκε μύησε τον Δεσπότη Ταλαρή, και τον καπετάν Δυοβουνιώτη. Στο Δαδί τον Πρωτόπαπα, στα Σάλωνα (Άμφισα) τον κυρ Νάκο Πανουριά, στο Λιδωρίκι τον κυρ. Αναγνωστάκη (Κοτζαμπάση) και τον καπετάν Σκαλτσά. Στο Μαλανδρίνο τον κυρ Παπαγεώργη από τη Σεργούλα. Στα Κράβαρα τον Πιλάλα, τους Κανναβαίους από τη Λομποτινά (Άνω Χώρα), τον Συσμάνη από την Αράχωβα, τους Ξυδαίους από τη Σίμη και τον Γ.Πλατανιώτη από τον Πλάτανο. Στον Έπαχτο τον κυρ Βλάχο (Βλαχάκη) και τον κυρ Αναγνωστάρα (Αναγνωστόπουλο) και τον κυρ Χαραλ. Καλογερόγιαννη της οικογένειας Χαραλαμπίδη.

Στο Καρπενήσι τον καπετάν Γιαννάκη Γιολδάση. Στο Απόκουρο τον καπετάν Σιαδήμα και τους προεστούς. Στο Γαλατά τον Θανάση Κόντο και τον ηγούμενο στο Μοναστήρι του Προδρόμου.
Στο Μεσολόγγι τους Ντοτιαίους και τρεις προεστούς. Στο Αιτωλικό τον κυρ Σπυράκη. Στά Σταμνά τον κυρ Αναγνωστάκη. Στο Βραχώρι (Αγρίνιο) τον κυρ Μεγαπάνο που τον όρισε προεστό και καπετάνιο μέχρι την Άρτα. Ικανοποιημένος επέστρεψε στο Μοναστήρι του, όχι για να ησυχάσει, αλλά για να αφοσιωθεί εξ' ολοκλήρου στην προετοιμασία της ιδιαιτέρας του πατρίδος, στα Κράβαρα το 1820 λίγο πριν την δολοφονία των Κανναβογιανναίων. Στη κηδεία των αγαπητών του και αδικοχαμένων Κων/νου και Ελένης κατόρθωσε να κατευνάσει τους εξαγριωμένους Κραβαρίτες κατά του αλβανικού τάγματος, λέγοντάς τους ότι πλησιάζει η ημέρα της γενικής εξέργεσης.

¨Οταν πράγματι έφθασε εκείνη η ημέρα ο Δαμιανός βρέθηκε επι κεφαλής 300 Κραβαριτών ετοίμου ενόπλου σώματος, από τον δάσκαλο και καπετάνιο του, όπως τον έλεγε Κων/νο Ι. Κανναβό. Πήρε μέρος σε αμέτρητες μάχες, της Λειβαδιάς, των Θερμοπυλών, του Μακρυνόρους, του Καρπενησιού, του Ξηρομέρου και της πολιορκίας της Ναυπάκτου μετά του οπλαρχηγού Σκαλτσοδήμου (24/5/1821) υπό τον Γεώργιο Κανναβό. Τον Ιούνιο πληγώθηκε στη μάχη των Καρτελίων (Αντίρριο) στο κεφάλι. Στη συνέχεια έλαβε μέρος στη πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου (1822), στη μάχη της Παπαδιάς (23/4/1825) που έλαβαν μέρος όλοι οι καπεταναίοι των Κραβάρων.
Οι συμπολεμιστές του καπετάν Σιαφάκας και Φαρμάκης τον εθαύμασαν. Τέλος έλαβε μέρος στη δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου στη πρώτη γραμμή υπό τας διαταγάς του Κίτσου Τζαβέλλα μέχρι το βράδυ της ηρωϊκής εξόδου, όπου μαζί με τον επίσκοπο Ρωγών Ιωσήφ, τους ιερείς Βάλβη, Αγλύκαντο, Μποτινώτη, Ανανία, Τσικαντά, Δεστούνη και τον ιερομόναχο Πορφύριο, αποτεφρώνεται όταν ανατινάχθηκε η μπαρουταποθήκη από τον δαυλό του γερο Καψάλη 10/4/1926.
Αυτό ήταν το ηρωϊκό τέλος του Παπαφλέσσα της Ρούμελης (κατά κόσμο Παπακαπετάνιος Δημήτρης Τσουνόπουλος) που τίμησε το ράσο και τη πατρίδα του. (Πηγή Ντίνος Μακρυγιάννης). Επίσης για τον Δαμιανό και τη Μονή του.

7. ΜΥΗΣΗ ΣΤΗ ΦΙΛΙΚΗ του Κωνσταντίνου Κανναβού.

 Στο σύγγραμμα του Ιωάννη Κοτίνη "Η ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΠΑΡΧΙΑ ΤΗΣ" (εκδ.1905) Βιβλιοθήκη της Βουλής (α/α Γ/18). Επίσης αναφέρεται και στην "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΙΑΣ" του Κων. Δ. Ράϊκου (εκδ.1957) 8. ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΤΟΙ (ΒΛΑΜΗΔΕΣ) Ήταν θεσμός αδελφοσύνης επί Τουρκοκρατίας. Επεκράτει συνήθεια ή μάλλον ανάγκη στενωτέρας συνδέσεως των Ελλήνων μεταξύ τους, ώστε σε κάθε περίσταση να αλληλουποστηρίζονται και να αντεπεξέρχονται ενωμένοι από κάθε κίνδυνο και απειλή. Αδελφοποιτός σημαίνει αδελφό, ποιώ, ως ετυμολογία της λέξεως.

Πως εγίνετο αυτό; Υπήρχε μιά ιεροτελεστία και συγκεκριμένα:
Μαζευόντουσαν λοιπόν 40-60 άνδρες, φίλοι κυκλικά με κάποιο μικρό κορίτσι στη μέση, την αδελφοποιτή, μέσα σε κάποια εκκλησία. Πήγαινε ο Παπάς και τους τύλιγε όλους με μιά μεγάλη τριχιά, σχοινί, αφού έψελνε και διάβαζε κάποιες ευχές και μετά τους όρκιζε στο Ευαγγέλιο, τον όρκο του αδελφού, ότι δηλαδή θα αγαπώντο μεταξύ των σαν αδέλφια χωρίς επιμιξία, θα αλληλοβοηθούντο με κίνδυνο της ζωής τους, δεν θα πρόδιδε ποτέ κανένας τον άλλο ως αδελφό του, και ό,τι κακό άκουγε κανείς θα τον ενημέρωνε και θα τον προφύλαγε.
Ακολούθως αναλάμβαναν να προικίσουν την αδελφοποιτή και να την προσέχουν σαν αδελφή τους. Ο καθένας μπορούσε να έχει και 100 αδελφοποιτούς. Αυτός ο θεσμός βοήθησε πολύ στα χρόνια εκείνα.